Yani insan sevilmek istiyor ama bu huzurumu da bozmak istemiyorum. İstesem kızlara yaklaşırım bulurum kendime bir hanımefendi potansiyelim var ama ya sonu yine kötü olursa diye korkuyorum.
İnsanlara değer veremiyorum. Bu yüzden çevresi olan birisi değilim. Yalnız olmakta genelde konfor buluyorum fakat bazen keşke birileriyle gerçekten samimi dostluklar kurabilsem diyorum. Birisiyle konuşmaya başladığımda genelde kendimi düşünüp bencillik yapıyorum. Okul içindeki arkadaşlarımla bilerek arama mesafe koyuyorum çünkü aslında hiç biriyle arkadaş olmayı seçmezdim. Sadece Zaman harcıyorum okulda sıkılmamak için. Karakteristik olarak bencil olduğum için yalnızım kısacası. Ve bunu hak ettiğimi düşünüyorum. Çünkü istesemde birisine gerçekten sevgiyle bakamıyorum. Hem insanların iyiliği için hem kendi iyiliğim için kendi mağarama çekiliyorum.
Kötü bir durum, yalnızken konforluysan bunu boş insanlar için bozmaya hiç gerek yok. Değer verebileceğin ve verdiğin değeri hakedecek insanlarla umarım tanışırsın
bunu nasıl anlatabileceğimi bilmiyorum. Okuldaki herkesten bahsetmiyorum ama gerçekten düzgün olan bir kaç kişi var şuanda arkadaşlık yaptığım. İyi insanlar olduklarını anlıyorum ve bunun farkındayım ama yine de bir bağ tarzında bir şey hissedemiyorum. Oysaki düzgün insanlar. tatlı, konuşkan, kafa dengi falan. Ama yine de gerçekten kendimi hiç biriyle samimi hissedemedim. Bunun insanlarda değil bende bittiğini anlamış oldum böylece. Bir anda hepsi ortadan kaybolsa sanki hiçbir etki bırakmaz bende. Normal günlük yaşamıma devam ederim. Boktan bir insanım kısacası.
Seni tanımıyorum ama boktan birisi olduğunu düşünmüyorum. Şunu merak ediyorum bağ kuramamana sebep olanlar önceden tanıştığın insanlar mıydı yoksa uzun zamandır hiç mi bağ kuramadın? Bağ kuramamış olsan da buna en yakın hissettiğin biri oldu mu yakın zamanda?
Sıkılıyorum insanlardan. Ya da onlar benden sıkılıyor. Buna karşı çabalıyorum ama bu sefer de karşı taraf benden büyük beklentilerle geliyor buna da karşı gelemiyorum. Birkaç sohbetten sonra genelde sosyal olarak eğlenemiyorum ve uğraştığım zamanın karşılığını alamadığım için kullanılmış hissediyorum
olası arkadaşlarımla-insanlarla kavga etmeye aşırı yatkınım ve kadınlarla da konuşamıyorum. sürekli gittiğim kafedeki kadınla 2 aydır konuşmadım mesela tek kelime bile. hangi kahveyi isteyeceğimi biliyor veriyor teşekkür bile etmeden alıyorum.
Arkadaş edinmek istemiyorum gereksiz geliyor çünkü zamanında çok arkadaşım vardı. Kız arkadaş edinmek istiyorum fakat kadınlara ulaşamıyorum.
kafa dengi adam bulmak zor bir de karakterim biraz şerefsiz gibi
Hastayım ondan
Etrafımda kafa dengi kimse yok, yalnızlık hoş, sevgili istememek.
Bende öyleyim bir nevi ama bir noktadan sonra istiyorum bir şeyler sonuçta insanız hepimiz
Yani insan sevilmek istiyor ama bu huzurumu da bozmak istemiyorum. İstesem kızlara yaklaşırım bulurum kendime bir hanımefendi potansiyelim var ama ya sonu yine kötü olursa diye korkuyorum.
Acaba ne zaman biticek bu yalnızlık ya ben istemiyorum yada yapamıyorum
İnsanlara değer veremiyorum. Bu yüzden çevresi olan birisi değilim. Yalnız olmakta genelde konfor buluyorum fakat bazen keşke birileriyle gerçekten samimi dostluklar kurabilsem diyorum. Birisiyle konuşmaya başladığımda genelde kendimi düşünüp bencillik yapıyorum. Okul içindeki arkadaşlarımla bilerek arama mesafe koyuyorum çünkü aslında hiç biriyle arkadaş olmayı seçmezdim. Sadece Zaman harcıyorum okulda sıkılmamak için. Karakteristik olarak bencil olduğum için yalnızım kısacası. Ve bunu hak ettiğimi düşünüyorum. Çünkü istesemde birisine gerçekten sevgiyle bakamıyorum. Hem insanların iyiliği için hem kendi iyiliğim için kendi mağarama çekiliyorum.
https://preview.redd.it/vnrbl51xyf7g1.jpeg?width=736&format=pjpg&auto=webp&s=56f3d5c8c8187472740389c88ee612c1fe88b13a
Kötü bir durum, yalnızken konforluysan bunu boş insanlar için bozmaya hiç gerek yok. Değer verebileceğin ve verdiğin değeri hakedecek insanlarla umarım tanışırsın
bunu nasıl anlatabileceğimi bilmiyorum. Okuldaki herkesten bahsetmiyorum ama gerçekten düzgün olan bir kaç kişi var şuanda arkadaşlık yaptığım. İyi insanlar olduklarını anlıyorum ve bunun farkındayım ama yine de bir bağ tarzında bir şey hissedemiyorum. Oysaki düzgün insanlar. tatlı, konuşkan, kafa dengi falan. Ama yine de gerçekten kendimi hiç biriyle samimi hissedemedim. Bunun insanlarda değil bende bittiğini anlamış oldum böylece. Bir anda hepsi ortadan kaybolsa sanki hiçbir etki bırakmaz bende. Normal günlük yaşamıma devam ederim. Boktan bir insanım kısacası.
Seni tanımıyorum ama boktan birisi olduğunu düşünmüyorum. Şunu merak ediyorum bağ kuramamana sebep olanlar önceden tanıştığın insanlar mıydı yoksa uzun zamandır hiç mi bağ kuramadın? Bağ kuramamış olsan da buna en yakın hissettiğin biri oldu mu yakın zamanda?
Ben insan seçiyorum
Sıkılıyorum insanlardan. Ya da onlar benden sıkılıyor. Buna karşı çabalıyorum ama bu sefer de karşı taraf benden büyük beklentilerle geliyor buna da karşı gelemiyorum. Birkaç sohbetten sonra genelde sosyal olarak eğlenemiyorum ve uğraştığım zamanın karşılığını alamadığım için kullanılmış hissediyorum
kısmen tercihsel/dönemsel
sevilmiyorum
olası arkadaşlarımla-insanlarla kavga etmeye aşırı yatkınım ve kadınlarla da konuşamıyorum. sürekli gittiğim kafedeki kadınla 2 aydır konuşmadım mesela tek kelime bile. hangi kahveyi isteyeceğimi biliyor veriyor teşekkür bile etmeden alıyorum.
Utangaçlık başka sebebi yok